Mam dziecko w przedszkolu i będę się starał/a zawsze pamiętać:

• By pytać je codziennie, jak mu się powiodło w przedszkolu


• Słuchać uważnie o czym mówi, kiedy ma problemy i śmiać się szczerze, kiedy jest rozradowane.

• Cieszyć się ze wszystkich dobrych spraw, którymi ze mną się dzieli, martwić pomyłkami, pamiętając jednak, że każdy uczy się na błędach, że tylko z aktywnych działań czerpie się naukę życia – a więc będę zachęcać by szło do przodu, doświadczało, ponieważ w ten sposób czegoś się nauczy.

• Zachęcać je, by było sobą i oczekiwać od niego tego, co w nim najlepsze.

•  Przytulać je często, co najmniej raz dziennie, nawet jeżeli jest już duże.


•  Uważać za najwspanialsze dziecko w świecie, powiedzieć mu o tym i w ten sposób traktować.


• Przyłączyć się do niego, kiedy czyta lub uczy się; uczyć się samemu wszystkiego co można zobaczyć, zrobić, osiągnąć i uświadomić sobie, że  moje działanie przemawia bardziej niż to, co mówię, co nakazuję.

• Nie krytykować! Zauważyć kiedy jest schludne, kiedy samo założyło czyste ubranie, nie trzaska drzwiami .

• Dać mu możliwości, by samo decydowało o wielu własnych sprawach – choćby o tym w co ma się ubrać.

• Rozwiesić jego prace ręczne, rysunki – aby wszyscy w rodzinie cieszyli się nimi wspólnie; zatelefonować do dziadków, by opowiedzieć o jego ostatnich osiągnięciu.

•  Często pytać jego nauczycieli jak sobie radzi w przedszkolu.

• Zgłosić się, kiedy trzeba pomóc w przedszkolu i w tym utwierdzić je w przekonaniu, że jego zajęcia w przedszkolu są ważną sprawą i dla mnie.

• Zapomnieć o zmartwieniach i niepokojach osoby dorosłej, odprężyć się i cieszyć jego dzieciństwem, pamiętając, że szybko mijają te lata kiedy ono jest małym dzieckiem.

• Udzielać mu często pochwał, każdego dnia powiedzieć coś miłego.

•  Dzielić się z nim tym, co jest dla mnie ważne.


• Czasami wyłączać telewizor po to, by z nim pomówić, zawsze rozmawiać podczas obiadu, przed pójściem dziecka spać.

• Stworzyć mu sytuację, by czuło się pomocne w domu, by pomagało w gotowaniu, myciu naczyń, sprzątaniu, aby rozumiało, że jego obecność jest potrzebna i że na niego liczymy.

• Czekać cierpliwie, aż skończy rozpoczęte zajęcie – może być dzieckiem powolnym, długo myślącym.

• Pamiętać, że jestem jedną z ważniejszych osób w jego życiu, że moje cechy, mój charakter są dla niego wzorem, które może potem naśladować.

• Zawsze mieć w pamięci, że razem idziemy przez życie i że moje dziecko jest dla mnie unikalnym darem od Boga.